Սուրբ Ծնունդը
Posted on December. 24. 2023
Գրեց՝ –Վեր. Դոկտ. Վահան Յ. Թութիկեան
«Այսօր, Դաւիթի քաղաքին մէջ ձեր Փրկիչը ծնաւ, որ Օծեալ Տէրն է» (Ղուկ. 2.11) Մեր Տիրոջ՝ Յիսուս Քրիստոսի հրաշափառ Ծնունդը «մեծ եւ սքանչելի խորհուրդ» մըն է: Մեծ եւ սքանչելի խորհուրդ … որովհետեւ ան աննման յայտնութիւնն է Աստուծոյ մարդեղութեան: Այլ խօսքով, Քրիստոսի մէջ Աստուած կը մարմնանար եւ կը մարդանար փրկելու համար մեղաւոր մարդ-կութիւնը: Բեթլեհէմի մէջ ծնող Յիսուս Մանկիկին մէջ տիեզերքի Յաւիտե-նական Աստուածը կը խանձարուրուէր անհիւրընկալ քարայրի մը անշուք մսուրի մը մէջ, որպէս զի ձերբազատէր մարդ արարածը մեղքի վաղնջական գերութենէն:
Ամէնէն համեստ պայմաններու մէջ ծնող այս Մանուկը պիտի մեծնար եւ պիտի դառնար մարդկութեան ամէնէն տիրական Անձնաւորութիւնը, եզակի դէմք մը, որ երբեւիցէ շնորհուած է մեր այս մոլորակին: Արդարեւ, կրօնական շատ առաջնորդներ եկած եւ անցած են, բայց անոնցմէ ոչ մէկը ունեցած է այն հզօր ազդեցութիւնը մարդոց կեանքերուն վրայ որչափ Յիսուս Քրիստոս, որովհետեւ ան մարդացած Աստուածն էր, Էմմանուէլը («ընդ Մեզ է Աստու-ած»), համայն տիեզերքի մեծագոյն նուէրը Արարիչէն՝ առ արարած:
Նորածին Արքային ծննդեան օրը, երկնային զօրքերու բազմութիւնը, հրեշտակները, առաջին անգամ կ’երգէին հոգեզմայլ օրհներգ մը շարադրուած եւ յօրինուած երկինքի մէջ. «Փառք ի բարձունս Աստուծոյ, յերկիր խաղաղութիւն եւ ի մարդիկ հաճութիւն» (Ղուկ. 2.14): Այս օրհներգով երկինք եւ երկիր կը միանային՝ փառաբանելու զԱստուած իր Մեծագոյն Պարգեւին՝ Տէր Յիսուսի համար: Փառաբանութեան այդ օրհներգը երկու հազար տարիներէ ի վեր կ’արձագանգէ ու կը մնայ միլիոնաւոր մարդոց սրտին ու հոգիին մխիթա-րանքի եւ օրհնութեան իբրեւ մեծագոյն աւետիսը:
Զուարթնոց խումբի պատկանող Տիրոջ հրեշտակներէն մէկը՝ Բեթլեհէմի հովիւներուն կը յայտարարէր. «Մի՛ վախնաք, ձեզի աւետիս մը պիտի տամ, որ ամբողջ ժողովուրդին մեծ ուրախութեան պատճառ է: Այսօր, Դաւիթի քաղաքին մէջ ձեր Փրկիչը ծնաւ, որ Օծեալ Տէրն է» (Ղուկ. 2.10):
Դաւիթի քաղաքին, Բեթլեհէմի մէջ ծնող Մանկիկը, Աստուծոյ Օծեալն է, երկար դարերէ ի վեր սպասուած Մեսիան, Փրկիչ-Թագաւորը, որուն գալուս-տը աւետած էին Հին Ուխտի մարգարէներէն շատեր, եւ այդ օրհնեալ օրը, Աստուծոյ հրեշտակը կ’աւետէր Անոր ժամանումը:
Այս Փրկիչ Մեսիան, սակայն, միայն մէկ ազգի Փրկիչը չէր, այլ «ամբողջ ժողովուրդին», համայն մարդկութեան: Անոր տիեզերական Փրկիչ ըլլալը կը հաստատէր Յովհաննէս Առաքեալ հետեւեալ խօսքով. «Աստուած ա՛յնքան սիրեց աշխարհը, որ մինչեւ իսկ Իր Միածին Որդին տուաւ, որպէս զի Անոր հաւատացողը չկորսուի, այլ յաւիտենական կեանք ունենայ» (Յովհ. 3.16):
Այսօր, քսան դարեր յետոյ, ամբողջ աշխարհի Փրկիչ ըլլալու կոչուած Քրիստոս տակաւին ամէնուն Փրկիչը չէ: Շատեր դեռ չեն լսած Անոր սիրոյ եւ փրկութեան Աւետարանին բարի լուրը: Այդ աւետիսը «ամբողջ ժողովուրդին» աւետելու առանձնաշնորհումը եւ բարոյական պարտաւորութիւնը քրիստոնեայ հաւատացեալներու ուսերուն վրայ կ’իյնայ: Քրիստոսի ճշմարիտ հետեւորդները իր կենդանի վկաներն են: Միթէ Քրիստոս այս պատուէրը չտուա՞ւ երբ ըսաւ. «Դուք իմ վկաներս պիտի ըլլաք՝ Երուսաղէմի, ամբողջ Հրէաստանի եւ Սամարիայի մէջ, եւ մինչեւ աշխարհի ծայրամասերը» (Գործք Առաք. 1.8): Վկայի մը պարտականութիւնը ուրիշ բան չէ եթէ ոչ իր տեսածն ու գիտցածը պատմել:
Յատկանշական է նկատել, որ Բեթլեհէմի հովիւները երբ գտան նորա-
ծին Յիսուս Մանուկը, իրենց յարգանքի եւ սիրոյ տուրքը ընծայելէն ետք, վերադարձան իրենց տեղերը եւ սկսան պատմել այն բոլոր բաները, որոնք տեսան եւ լսեցին: Այլ խօսքով, անոնք ետ դարձան եւ Յիսուսի Ծննդեան աւետիսը ուրիշներու հետ բաժնելը իրենց կեանքի առաջնահերթ պարտա-կանութիւնը դարձուցին:
Արդ, Ս. Ծնունդը թէ՛ աստուածային յայտնութիւն մըն է եւ թէ՛ մարդկային մարտահրաւէր մը: Քրիստոսով՝ Աստուած մեզ կ’այցելէ եւ ապա մեր վրայ յատուկ յանձնառութիւն մը կը դնէ՝ իր վկաները ըլլալու, տարածելու սիրոյ եւ փրկութեան աւետարանը եւ քաջալերելու մարդիկ որ ընդունին Աստուծոյ շնորհած նոր կեանքը Տէր Յիսուս Քրիստոսով:
Քրիստոսի Ս. Ծնունդը նոր իմաստ եւ նշանակութիւն կ’ունենայ մեզի համար երբ մեր հիւրընկալ սրտերը բանանք Նորածին Արքային եւ մեր կեանքերը նուիրենք Անոր, ինչպէս նաեւ Անոր Փրկութեան աւետարանը տանինք, ուր որ ան տակաւին չէ հասած: Երբ ասոնք իրականութիւն դառնան մեր կեանքերուն մէջ, այն ատեն արդարօրէն կրնանք յայտարարել,
«Քրիստոս ծնաւ եւ յայտնեցաւ,
Ձեզի, մեզի մեծ աւետիս»: