ԻՆՉՈՒ՞ ԵՆՔ ՖԻՆԱՆՍԱՎՈՐՈՒՄ ՄԵՐ ՊԵՏԱԿԱՆ ԿԱՌՈՒՅՑՆԵՐԸ, ԵԹԵ ՉԵՆՔ ՏԱՐԲԵՐՎՈՒՄ ՊԵՏԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ ՉՈՒՆԵՑՈՂ ԱԶԳԵՐԻՑ

Հայե՜ր, դուք այնքան միամիտ եք, որ կարծում եք, թե աշխարհի հզոր և ոչ հզոր պետությունների ղեկավարներն ու նրանց ժողովուրդները նայում, կարդում և ունկնդրում են հայկական լրատվամիջոցնե՞րը: Այն էլ՝ հայերենո՞վ: Որ նրանք մտնում են սոցցանցեր և կարդում են հայերի կողմից այնտեղ արվող գրառումներն  ու դիտում են հայերենով արված տեսահոլովակնե՞րը: 
Եթե այդքան միամիտ չեք, ինչու՞ եք մեր ցավերի, պրոբլեմների և հույսերի մասին ասում միայն մեզ, հայերիս: Միայն մեզ ու միայն  հայերենով: Հետո էլ զարմանում, թե ինչու՞  է աշխարհն անտարբեր մնում մեզ տանջող պրոբլեմների հանդեպ: Ինչու՞ ոչինչ չի ձեռնարկում, օգնության չի հասնում:
Հայեր, կարծեմ դուք դեռ չեք կորցրել ձեր պետականությունը, չնայած 30 տարի շարունակ ամեն ինչ արել եք դա իրականություն դարձնելու համար: Բայց, չի հաջողվել, որովհետև այդ տարիները, բարեբախտաբար, շատ լիբերալ և դեմոկրատական էին: Եվ անհնար էր այդ կորուստը մի երկրի համար, որը ոչ միայն ՄԱԿ-ի, այլև Եվրախորհրդի և այլ միջազգային կազմակերպությունների անդամ է: 
Հայեր, եթե չեմ սխալվում, դուք ունեք պետությունը բնութագրող բոլոր անհրաժեշտ կառույցները՝ պառլամենտ, կառավարություն, կառավարության ղեկավար, պրեզիդենտ, մինիստրություններ, ԿԲ, բանակ, ԱԱԾ, ոստիկանություն: Ունեք նաև ԱԳՆ, դեսպաններ, ՄԱԿ-ում ներկայացուցչություն: 
Եթե այդպես է, ինչու՞ եք պետականություն չունեցող ժողովուրդների, ասենք, քրդերի և եզդիների նման գործում, երբ ձեր պրոբլեմները փորձում եք դարձնել այլ երկրների և միջազգային կազմակերպությունների քննարկման առարկա: Ինչու՞ եք այդ երկրների դեսպանատների և միջազգային կառույցների  գրասենյակների առջև անցկացնում  հանրահավաքներ: Չէ՞ որ դուք ձեր մուծած հարկերի, տուրքերի, տուգանքների և այլ նմանատիպ վճարների հաշվին բավականին լավ, միջինից բաձր աշխատավարձեր եք վճարում ՀՀ պետական կառույցների ուռճացված անձնակազմներին: Իսկ դրանց ղեկավար կազմին տալիս եք եվրոպական  երկրներին հարիր աշխատավարձեր, պարգևավճարներ, արտոնություններ, պադավատներ:
Եթե դուք ձեր պրեզիդենտին անվանել եք նախագահ, կառավարության ղեկավարին՝ վարչապետ, մինիստրներին՝ նախարար, մյուսներին՝ մարզպետ, գյուղապետ, թաղապետ, ի՞նչ է, նրանք այլևս պետության, կառավարության,  ռեգիոնների ղեկավարնե՞ր չեն: Եվ իրավունք են ստացել Հայաստանը և մեզ ղեկավարել այնպես, ինչպես ընդունված էր կառավարել հին դարերում, կամ ինչպես կոլխոզի  նախագահնե՞րն էին ղեկավարում:
Հայեր, դուք այնքան միամիտ եք, որ կարծում եք, թե եթե ձեր երկրի մեծամեծներն ու պատգամավորները  կառավարության, կամ ԱԺ նիստերի ժամանակ ինչ-որ բաներ են ասում, կամ ձեր ԱԳՆ-ն անհասցե հայտարարություններ է անում, աշխարհը պարտավոր է իմանա՞լ այդ մասին:
Աշխարհի պետություններն ու ժողովուրդներն ունեն իրենց սեփական հոգսերը և ամենևին էլ պարտավոր չեն քթները խոթել և հետաքրքրվել այնպիսի փոքր երկրների ներսում տեղի ունեցող խոսակցություններով և իրադարձություններով, որպիսին որ Հայաստանն է: Հայաստանի հանրապետությունն ինքը՝ իր ԱԳՆ-ի, միջազգային կառույցներում  աշխատող իր ներկայացուցիչների, ՄԱԿ-ի Գլխավոր վեհաժողովների նիստերում հանդես գալու արտոնություն ունեցող ՀՀ ղեկավարի միջոցով  պետք է պաշտոնապես բարձրաձայնի իր խնդիրների մասին: Իսկ եթե պատերազմ է սկսվում, այլ երկրի զինված ուժերը ՀՀ տարածքներ են սպառնում գրավել, կամ գրավում են, մեր պետության ղեկավարները չպետք է հույսը դնեն ՀՀ ՄԻՊ-ի և մարդու իրավունքները պաշտպանող թեկուզ և հեղինակավոր, բայց ոչ կառավարական միջազգային կազմակերպությունների վրա: Նրանք իրենք պետք է գրավոր և բանավոր  դիմեն այլ պետությունների ղեկավարներին, կառավարություններին և միջազգային կառույցներին՝ ընդհուպ, մինչև ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդ և ՄԱԿ-ի Միջազգային դատարան: 
Նույնը պետք է լինի, երբ Արցախում բնակվող մեր հայրենակիցների հանդեպ պատերազմական հանցագործություններ և այլ հանցավոր ոտնձգություններ են  կատարվում: Ինչ վերաբերում է Արցախի ՄԻՊ-ի և արտգործնախարարի հայտարարություններին ու բողոքներին, դրանք  կմնան անհետևանք, քանի որ Արցախը չունի աշխարհի կողմից ճանաչված պետականություն:
Նախանձով եմ հետևում Ուկրաինայի նախագահ Զելենսկու գործողություններին: Նա չի լռում, չի թաքնվում պաշտոն և իրավասություններ, այսինքն, նաև պատասխանատվություն  չունեցող ԶՈՒ ինչ-որ մի  ներկայացուցչի թիկունքում, այլ ամենօրյա ռեժիմով ակտիվ դիմում է աշխարհին և իր ժողովրդին: Չի վախենում քննադատել աշխարհի հզորագույն պետությունների ղեկավարներին՝ անբավարար համարելով նրանց տրամադրած  ռազմական և ֆինանսական ահռելի օգնությունը: Եվ այդ մարդուն մեր որոշ լրատվամիջոցներում ծաղրածու՞ են անվանում: Դա երևի արվում է այն նպատակով, որ մենք չգիտակցենք, թե ինչպիսին պետք է լինի իսկական ղեկավարը՝ կրիտիկական իրավիճակներում:
Ժամանակին նախանձով էի հետևում նաև Սաակաշվիլու գործողություններին, որին հաջողվեց  նորմալ ճանապարհներից զուրկ, թոշակները կես տարի ուշացումով վճարող, փլուզված և քայքայված Վրաստանը ոտքի կանգնեցնել՝ վերացնելով կոռուպցիան: Հաջողվեց վերադարձնել փաստորեն արդեն իսկ անջատված Աջարիան: Հաջողվեց փարատել ջավախահայերի անվստահությունը Թբիլիսիի հանդեպ, հանել նրանց մեկուսացումից, դարձնելով լիիրավ քաղաքացիներ: Հաջողվեց գազաֆիկացնել Ջավախքը, կառուցել նորմալ ճանապարհներ: Նա ոչ թե Վրաստանի արդեն իսկ գոյություն ունեցող օբյեկտները վաճառեց օտարերկրացիներին, այն էլ ստրատեգիական նշանակության ունեցող, այլ այնպես արեց, որ օտարերկրացիներն իրենք, իրենց իսկ ֆինանսական միջոցների հաշվին Վրաստանում կառուցեցին օբյեկտներ և հիմնեցին  բիզնեսներ:
Միգուցե ժամանակն է, որ մեր ղեկավարները նու՞յնպես հիշեն իրենց պարտականությունների մասին:  Եվ ոչ թե մեզ, այլ աշխարհի համապատասխան կառույցների՞ն պաշտոնապես տեղեկացնեն հակառակորդի ոտնձգությունների  մասին:    
Այլապես անհասկանալի է, թե ինչով ենք մենք տարբերվում պետականություն չունեցող ազգերից և ինչու ենք ֆինանսավորում մեր բազմապիսի պետական կառույցները:    
Գրիգոր Էմին-Տերյան