Գրեց՝ Ռուբէն Յովակիմեան (Սեն Ռաֆայել)
«Լացող դ էմք խայթելու համար՝ իշամեղուները անպակաս են»
Ճապոնական Ողբալի, մինչե իսկ համահայկական ողբերգու-թիւն է Բերձորի միջանցքի փակումը, յանցագործութիւն՝ համամարդկային առումով: Լացակումած է հայութեան մեծամասնութիւնը անկախ կուսակցական դիրքից, բնակավայրից ու դաւանանքից, որոնց հետ մէկտեղ ցաւակից են բարի խղճի ու կամքի բազում օտարներ ի սփիւռս աշխարհի: Ցաւօք կան հայազգի, երկրի փրկութեամբ մտահոգուածներ, որ այլ գնահատական, կամ մեկնաբանութիւն են անում տիրող ողբերգական երեւոյթներին, հաւանական է՝ ելնելով իրենց համար նպատակայարմար տեսանկիւնից: Չեմ ցանկանայ այն անուանել շահամոլութիւն միայն, թէ ստոյգ կարելի է այն գնահատել քաղաքական տխմարութիւն եթէ ոչ բաւական, առաջացած հաւկուրութիւն: Դժբախտաբար այդ վիճակի են ոչ միայն երդուեալ կուսակցականներ այլ նաեւ նրանց, կուրօրէն միացած հետեւորդներ եւ որոշ բարձրաստիճան կրօնաւորներ որոնք ըստ կանոնի, պարտաւոր էին նման քայլերից հեռու մնալ եւ առնուազն լռելու տարրական իմաստութիւն ունենային:
Օրերս ընդդիմադիր դաշինքը կազմակերպել էր ազատ մտքերի փոխանակ-ման հանդիպում ԱԺ ի- դահլիճում Բերձորի եւ ընդհանուր կեցութեան վերաբերեալ: Բազում էին խօսք առնողները, բայց նոյնքան բազմազան էին նրանց ցուցադրած կարծիքը:
Անհասկանալի է որ ոմանք պնդում են, թէ Բերձորը փակուել է քանզի ՀՀ միջանցք է խոստացել ու չի տալիս, բայց խօսք չկայ, թէ ո՞վ երբ եւ ինչպէս է խոստացել եւ ու՞մ է խոստացել: Մէկ ուրիշ խումբ պնդում է, թէ Պրահայի պայմանագրով՝ ինքնիշխան Ադրբեջանի տարածք է Լաչինի միջանցքը եւ նրանք անում են ինչ ցանկանում են։
Ցնցող երեւոյթ էր, երբ արքեպիսկոպոս Միքայել Աջապանեանը խօսք առնելով, այդ հաւաքոյթին, համոզմունքով ակնարկեց, թէ ՀՀ իշխանութիւններն են փակել Լաչինի միջանցքը։ Անկարելի է հարց չտալ, թէ այդ կղերը, որ ընդդիմադրի համբաւ ունի ի՞ նչու եւ ո՞ւմ, եթէ ոչիր վերադասի հրամանով էր ներկայ այդտեղ եւ, ի՞նչ հրաշքով ծնեց այդ հրաշալի միտքը, որ ոչ միայն տգէտ այլ կատարեալ տխմարութեան է Աւելի ազդեցիկ է երեւոյթը, երբ ներկաները համակարծիք էին, թէ միջանցք բաց ելու միակ միջոցը՝ դաւաճան իշխանութիւններին արագ հեռացնելն։ Խնդանք թէ՞ լանք: Այն պահին, երբ մեր այդ հոգետանջ հայրե-նաբնակները այդպիսի լուծումներ են, գտնում՝ Պուտինի գործակից Պրիմակովը այլ սպառնալի խորհուրդ է տալիս. – «Հրադադարը վստահութիւն է ներշնչել հայերին ու ադրբեջանցիներին, եւ նրանք հակուած չեն գնալ զիջումների: Բայց
մենք պէտք է հասկացնենք կողմերին որ նրանց յամառութիւնը կարող, է յանգեցնել անցանկալի հետեւանքների»: Կարծեմ պարզ է պատգամը:
Մէկ այլ հայրենիքի հոգսերով հալ ու մաշ եղած անքուն գիշերներ անցնող լրագրող Սարգիս Մահսէրէճեանը՝ թղթակից, որ ճանաչուած է իր հռետորաբանութեամբ, ԱՍՊԱՐԷԶ ի էջերը զբաղեցնում է հետեւեալ տխմար տողերով՝ «Թաւշեայ Հայաստան ին մէջ չեն ուզեր տեսնել», թէ բարի խոստումներով երկրի ղեկը գրաւած մարդն ու գործակիցները հանգրուանաբար նորանոր անդունդներ կը փորեն եւ մեր հայրենիքը անկումէ անկում կը տանին, զայն մօտեցուցած են անէանալու վտանգին…Մեր ժողովուրդը անկումէ եւ պարտուողականութենէ հեռացնելու կոչուած ԲՈԼՈՐ ՁԵՌՔԵՐԸ վիթխարի մարտահրաւէրի մը դիմաց
կը կանգնին. թօթափել տալ անձի պաշտամունքի մտածողութիւնը եւ ճանչըցնել իսկական թուրքը…»: Այս գրչակի տողերի ու փողոցի ցուցարարների հայնափրկիչ տգէտ կոչերի միջեւ ի՞նչ է, տարբերութիւնը: Զարմանալի է, թէ ինչպէս բծախնդիր խմբագրապետ՝ Շահան Գալանտերհեանը հանդուրժում է դարաւոր պարբերականի էջերը զբաղեցնել նման անպատուաբեր գրառումներով, որ պարզամտութեան կատար են: Բացառուած չէ, որ այդ բոլոր ճիգերը ուղղուած են մէ՛կ նպատակի ու բանի՝ ռուս ի ձեռքով իշխանութիւն ստանալ՝ առանց ընտրութեան. որովհետեւ՝ արդար ու ժողովրդավար ընտրութեամբ ոչ մէկ յոյս կայ աթոռի հասնելու: Այլապէս ոչ Արցախըոչ Լաչինը, ոչ Մեղրիի միջանցքը չեն հե-տաքրքրում նրանց եւ պատրաստ ու յօժար են բ ոլորը տալու: Մի՛այն Երեւան ը բաւ է, իրենց իշխանական աթոռ ին եւ գանձ ին տիրելու, ինչպէս այն եղաւ նախկինների շրջանին: Այս է խնդրոյ առարկան: Հասկացողին բարի ողջոյն:
05-02-23
Ռ.Յ