Ե՛ս եմ աթոռը եւ եկեղեցին,
Իսկ դուք՝ ժողովուրդ, ուրացա՞ք սուրբին,
Պարտաւոր ենք արդ սաստել անյապաղ,
Պահել՝ իրաւունք, սրբութիւն, մատաղ։
Ագահ աչքերով խեղդեցին յաճախ,
Տարիներն ի զո՜ւր լռեցին անճար,
Ի սէր՝ խոստացան աղբիւրներ կենաց,
Բայց մեր սրտերուն կարմիր ձիւն տեղաց։
Բա՛ւ է եղծանեն սէրը մեր սիրոյ,
Ու խեղաթիւրեն սիւնը մեր պատւոյ,
Բա՛ւ է անջատեն մեզ բարի լոյսէն,
Մեր բուռն հաւատքէն, մեր Առաջնորդէն։
Որ ծաղկազարդեց տարիները բարդ,
Դիմադրելով չար «ես»երուն հպարտ,
Մինչ սրտին խորքէն վեհ արծիւ ծնաւ,
Շունչն սպառելով զեփիւռներ տըւաւ։
Լոյսը՝ բարի է, Հայր իմ Սրբազան,
Դուք էք յոյսը լոկ լոյսերուն բաժան,
Պահանջատէ՛ր ենք ձեր վերադարձին,
Որ փառքը մնայ աթոռի ցուպին։
Կայլակ